To my darling

لحبیبی

شیرین ترین خاطره ام چشمان مهربان اوست... . آن روز که به دنبال یافتن سایه ای برای گریز از آفتاب داغ اهواز پاهایم را روی آسفالت تب دار محوطه دانشگاه خسته به دنبال خود میکشیدم، ذهنم پر بود از هیاهوی هزاران نگاه آلوده، مثل همیشه... . دیگر مدتی بود که گشتن برایم بی معنا شده بود. دیگراز تمام چشمان مردانه عربی نا امید بودم. چرا که در تمام آنها ندیده بودم جز تحقیر، ساده انگاری ، سلطه طلبی، تمسخر ، انکار و در بهترین حالت... کامجویی جنسی!.................آن روز زیرسایه یکی ازهزاران درخت محوطه دانشگاه نشسته بودم و مثل همیشه نگاه بی رمقم در تلاشی یاس آور از میان هزاران نگاه آلوده راهی برای گریز میجست. ذهن من خسته بود، خسته از بی فکری خدا... که زن آفریده شدم؟ که عرب آفریده شدم؟ که قرار شد اهوازی باشم؟ آیا هیچ کدام اینها به تنهایی کافی نبود؟ که من بار گناه زن بودن وعرب اهواز بودن را با هم به دوش بکشم؟ وبدتر اینکه خود این گناه را بفهمم و در ذره ذره ی وجودم لمسش کنم؟ در هر دوی اینها خدا را می دیدم که در حقم کوتاهی کرد، و حالا با تمام این کوتاهی ها مرا در افکارم و در سر درگمی تنها گذاشت
در میان آن هزاران نگاه آلوده، در بیزاری و فرار ، در نفس نفس زدنهای آخر ذهنم، آن وقت که داشتم دریچه هایش را محکم می بستم تا به درد خود و در عذاب بمیرد، درخشش مهربان چشمان او مرا خیره خود کرد. وقتی که به چشمانش لبخند زدم، همان را باز پس گرفتم، به همان سادگی. وقتی برایش حرف زدم و او با دقت به من گوش داد، نه تمسخر و نه انکار که ستایش در میان مهربانی چشمهایش موج میزد. وقتی که در مقابل چشمهایش از خطهای قرمز گذشتم، در تمام نا باوری هایم، نگاه او سرشار از احترام و تایید بود. وقتی که دستانش را گرفتم و بر لبانش بوسه زدم قدر دان ترین نگاه نصیبم شد... . محبوب من، آن روز که من غرق یاس در گریز بودم، پاک ترین و ارزنده ترین راه را، راه قلبش را برایم باز کرد. به من امید و امنیت را یاد داد و با من همراه شد. از همدیگر آموختیم و صدها گره قدیمی را به کمک هم باز کردیم. چشمان مردانه عربی اش به من نیرو داد و حالا سالها بعد از آن روز اول ، من و محبوبم هنوز برای هم از تازه ها میگوییم و هنوز نکته هاست که به کمک یکدیگر کشف میکنیم و این است که شیرین ترین خاطره ام چشمان مهربان اوست

Hour Falahia

هور الفلاحية

Murder

نحر العروبة

كنت عربية ذات يوم. ارتديت جامعة "العروبة" في العاشرة( بصورة غيرشرعية) و داومت فيها كل ساعاتي و ايامي. عمامي كانوا من المدرسين و رأيت ابناء عمي بين الزملاء. لم يلاحظ احدا وجودي و لم يسألني احدا عن معتقداتي و ما افكر به. فصرت اعتقد بانهم لا يروني لانني صغيرة. في مدرسة العجم تعلمت القرائة و رحت اقراء بلغتهم, فهناك تعلمت لغة اهلي و حاولت استخدامها في صفوف "العروبة" في حضور عمامي و ابي . لم يلاحظوا محاولتي و ضاع صوتي في صياح الزملاء... و هكذا مرت الفصول. ارتديت جامعة العجم و دخلت مكتباتهم الكبيرة و قرأت كتباً لم يسمحوني ابناء عمامي بقرائتها في صفوف "العروبة". كانوا ينتظرونني لاصبح معلمة و لاصبح واحدة من نساء بيوتهم بعدها. و لكني لم أنهي دراستي ففقدوا صبرهم و اخذوا يلومون ابي و لكن ماذا يفعل ابي؟ قطعت مداومتي في جامعتهم "العروبة" و اخترت بيتا لأسكن فيه و مارست عروبتي الخاصة, لم اسمح احدا بالدخول و لم اخرج الا قليلا و مرت الايام. ذات مرة رجعت من جامعة العجم و جلست في مدخل بيتي و راقبت امي, ابي, اخوتي و عمامي... لم يلاحظوا مراقبتي لهم و هذا ما تعودت عليه منذ سنوات

مرت الايام. نزعت العباءة و الصلاة معاُ. نزعتهما مقابل عيون رشاء و نعيم الخائفة و تركتهما في احدى زوايا بيتنا العربي و طلبت من أمي الباكية بان تعطيهما لاول من يمر لشراء "خبز يابس". من يومها خرجت من بيتي. خرجت عارية و تجولت فى شوارع الاهواز عارية. رصدوني و اخيرا لاحظوني! خرجت من بيتي اكثر و تعرفت على الثورة و العصيان و صاحبتهما. خافوا مني و هددوني. رأيت ابناء عمامي في الشارع و يعرضوني سكاكينهم المخبئة تحت قمصانهم و يؤشرون الى رقابهم. ظننتهم يريدون الانتحار و قد كنت مصيبة. جنّ جنونهم فانعزلت منهم, طردوني من جامعة "العروبة" و فعلوا ما ظنوا كان عليهم ان يفعلوا.نادوني بالكافرة و بالساقطة, حقروا انوثتي و قتلوا برائتي و معها قتلوا العروبة. واصلوا "عروبتهم" الملوثة بدم الانوثة و لم يكسبوا الا الحقد. نحروا العروبة و هكذا انتحروا

و مرت الايام وها انا قد كبرت و لم ازل ابحث عن أذانٍ و عيونٍ.خرجت من جامعة العروبة بدون شهادة و ارتديت جامعة التحرير. نزعت العباءة و الصلاة معاُ و خرجت الى الشوارع عارية و من يومها الشمس تحرق جلدي و انا ماشية اليها

Hour Falahia

Another picture of Hour Falahia

Have you ever thought ?

هل خطر ببالك يوماً؟

لماذا في لغتنا الشعبية نسمي الرجل المسن "الشايب" و المراة المسنة "العجوز"َ ؟ لماذا لا نقول مثلاً " الشايب و الشايبة " أو "العجوز و العجوزة " ؟
هل لان المراة لا تشيب بل تعجز؟ و عمّا تعجز ؟ عن الطبخ و الخبز؟ لا اظن هذا ,لاني رأيت الكثيرات و سمعت عن الكثيرات اللآتي عملن و لا زلن يعملن حتى أخر ايام عمرهن . و على العكس, رأيت الكثيرين الذين في الخمسينيات و بعد انطلاق ابناءهم الى العمل كفوا عن العمل و تقاعدوا في البيت و سمّوا انفسهم ب" الشيّاب " و ما زلن تلك العجائز يطبخن و يضعن مقابل اقدامهم. المراة لن تتقاعد يوماً و لا حتى تتمتع بيوم واحد كعطلة و مع كل الاحوال هي العجوز!!! ............. فالعجز عن ماذا؟
اَليس لانها و بعد وصولها الى الخمسينيات ترتاح من وظيفتها الازلية " الانجاب" و تريد تستريح لتوها من كل ما وضعت الطبيعة و الحياة الصعبة علي عاتقها؟ اَ لهذا انها عجوز؟ لانها تعجز عن الانجاب؟ و لان رجل في مثل عمرها و بل في السبعينيات أو ثمانينياته لا يزال يستطيع تزوج فتاةٍ في عشرينياتها و يصبح اباً (فليس عجوزاً) ؟؟؟... و هذا كل ما المراة عليه و كل ما يرى الرجل فيها منذ قرون... " جهاز الانجاب" !!! و الان كيفكم و هذه النظرة السخيفة العفنة التي من بين كل المواهب و القدرات الطبيعية فى الانسان لا ترى و لا تقيّم الا ارخصها و احقرها ؟!

و في النهاية
يا ترى هل هذه المراة التعبة التي لم ترى في حياتها الا التعب و الحرمان و لم تعمل الا في خدمة ابيها, زوجها و اطفالها لا تستحق افضل من هذه الصفة البشعة؟
يا ترى هل ادركنا يوما كيف ابحنا لانفسنا بان ننادي اُماً و ملاكاً بهذه الصفة المهينة ؟