خاطرات رانیا

جایزه شاگرد اولی

قرار است که به شاگردان ممتاز جایزه بدهند. حیاط مدرسه پر است از همهمه مادرانی که به دعوت مدرسه گرد هم آمده اند تا جوایز فرزندانشان را دریافت کنند. خانم ناظم توی میکروفون صدا میکند: " رانیا اهوازی" ... خانمی از میان جمعیت بلند میشود. عبای سیاهی به تن دارد که ابهت عجیبی به او بخشیده، زیر عبا شیله ای مشکی را به دور سر خود پیچیده که با ظرافتی خاص موهایش را پوشش داده وبه چهره خسته اما مصممش رنگ عظمتی به وسعت تاریخ را هدیه کرده است. به طرف خانم ناظم گام برمیدارد در حالیکه پیراهن بلند قهوه ای رنگش مثل تلاطم جریان قهوه ای ای آب در کارون روی قدمهایش موج میزند
خانم ناظم خیره و حیران به او نگاه میکند، انگار که نمیتواند بلاهت خود را بهتر از این به نمایش بگذارد، همانطور میکروفون به دست زمزمه میکند: " اِاِ... من نمی دونستم رانیا عربه!" و این کلماتی است که به جای تقدیر و آفرین از بلند گوی مدرسه پخش میشود